Herken je dit …

~ Jouw moeder heeft een telefonische afspraak met een arts in het ziekenhuis staan. Onverwacht krijgt ze te horen dat het een afspraak op locatie is en belt jou om mee te gaan. Je kijkt in je agenda en baalt enorm. Je ziet dat jij een praktijkdag met medestudenten hebt staan voor de opleiding die je onlangs bent gestart en daar kijk je enorm naar uit. Je weet hoe belangrijk deze artsbezoeken voor haar zijn. Je denkt: ‘Ik ben normaal ook degene die met haar hiervoor op pad gaat en bij alle andere afspraken aanwezig geweest. Er zit niets anders op dan die praktijkdag af te zeggen’. Ontzettend jammer. Net nu je aan jouw eigen leven werkt, gaat deze trainingsdag helaas aan jouw neus voorbij; zo gaan jouw plannen niet lukken.

~ Je krijgt van jouw moeder de vraag of jij de was kunt doen. En je eerste reactie is ‘ja natuurlijk’. Jouw moeder heeft ook altijd de was voor haar ouders gedaan, toen het niet meer ging. Maar je hebt ook gezien hoe zwaar dat voor haar is geweest. En dan denk je: ‘Wacht even, die was kost me een halve dag, ik moet met regelmaat zorgen dat schoon wasgoed bij haar weer aanwezig is en dat naast de enorme was voor mijn gezin doen, terwijl ik juist aan mijn eigen leven wil bouwen. Ik wil mijn opleiding kunnen doen. Ik wil bouwen aan mijn eigen plannen en dat gaat niet als ik hier ja tegen zeg. Hoe ga ik dit dan doen?’

~ Er sluipt steeds meer zorg voor je moeder in je leven. Je moet wennen aan het idee dat ze steeds aan zelfstandigheid inlevert. De verandering is zo onverwacht ingezet, het is bijna niet te bevatten. Je probeert jouw gedachten te verzetten. Toch gaan er dagen voorbij dat je met je aandacht helemaal niet bij jouw opleiding kan blijven en dat je denkt: ‘als het zo doorgaat dan kan ik die hele opleiding wel vergeten. En dat is niet wat ik wil’.

~ Binnenkort volgt er een operatie voor jouw moeder. Je kijkt voor haar in de digitale portal, treft een informatiebrief aan en al lezend schieten er allerlei scenario’s door jouw hoofd waar jouw moeder wellicht nu nog niet aan denkt. Fijn dat ze op korte termijn geholpen wordt, maar hoe regelt ze het voor haar herstel daarna? Het liefst zou je nu alles direct op een rijtje zetten en dat het goed geregeld is voor haar. Je maakt je zorgen, kent haar situatie en weet dat thuis herstellen ook veelal op de kinderen aan zal komen. Je krijgt het al benauwd bij het idee dat jij alles zal moeten laten vallen. Over het slagen van jouw eigen plannen nog maar te zwijgen.

~ Er is door een kennis van jouw moeder al vaker gezegd: ‘als ik jullie ergens bij kan helpen, dan zeg het maar’. Ze is bereid om een keer met jouw moeder op pad te gaan, ook al heeft ze geen idee wat het precies inhoudt. Uitleggen wat er allemaal komt kijken voordat je in de auto zit en regelen dat ze het van jou overneemt, vraagt veel van je. Je kan het wat dat betreft net zo goed zelf doen. Intussen heb je het huiswerk voor jouw volgende lesdag alweer niet op tijd af. Je haalt je handen eens zorgelijk door jouw haar, hoe moet dit nu verder?